The Packrafttrail

Het kwam een keer langs op Insta: The Packrafttrail! Wat zag dat er tof uit! Twee dagen raften en wandelen in de natuur. Al snel had ik geboekt en zo konden we vorige week op naar Haulmé in de Franse Ardennen. Nou, dat was niet niks, maar vooral wél volop genieten!

Haulmé, net over de grens van België, in de Franse Ardennen, ruim vier uur rijden. Vergeet die vier uur maar als je met Suus[e-38]Co op stap bent, want die vier uur werden bijna acht uur. Hoe we dat weer voor elkaar krijgen, geen idee, maar gelukkig hebben we de hele dag en kunnen we pas om 17.00 uur inchecken op de camping. Precies om 17.00 uur rijden we dan ook de camping op. Altijd het positieve er van inzien, nietwaar? Dat we in een enorme file terecht kwamen, half Luik weer eens hebben gezien, vanaf Luik geen snelweg meer hebben gezien, daar kunnen we alleen maar heel hard om lachen.

K(r)amperen

Op de camping aangekomen heerst er een hele relaxte sfeer en we mogen een tent uitzoeken. Bij The Packrafttrail kun je een tent met slaapzak en matje huren en overigens ook een foodpack. Fijn voor mensen zoals wij, want wij hebben geen kampeerspullen. Aangekomen bij de tent bedenk ik me dat we geen hoofdkussens mee hebben, dus die fabriceren we de eerste nacht van handdoeken en de tweede nacht is onze raft ons kussen. Om ons heen zien we langzaamaan mensen komen en de diehard kampeerders hebben stoeltjes mee. Stoeltjes! Ja. Wij zitten wel op de grond. Gelukkig heeft de organisaties ook een paar stoeltjes her en der staan én is er een kampvuur met bankjes daar omheen. Onze oude lijven hoeven dus niet de hele tijd op die grond door te brengen.

Op naar de receptie, want daar kun je wijn halen. Alleen blijkt die fles een kurk te hebben en een kurketrekker ligt uiteraard niet in de auto, maar gelukkig kunnen we die lenen. Dan blijken we ook geen glazen/bekers te hebben, dus drinken we maar uit de fles. 's Avonds gaat het kampvuur aan en leren we daar een aantal leuke mensen kennen die ook mee doen aan The Packrafttrail.

De nacht is best koud, hoewel dik aangekleed in een slaapzak. Naar de wc in de nacht? Rits je slaapzak los, kom uit de lakenzak, kruip naar buiten, trek je skipak half uit, kom klaarwakker weer die tent in, kruip in je lakenzak, wurm je in je slaapzak, rits hem dicht en probeer weer te slapen. Mensenlief, wat slapen we die eerste nacht verrot in dat tentje. Maar niet getreurd, er staat ons een zware dag te wachten, dus de tweede nacht zal allicht beter worden.

De volgende ochtend krijgen we ontbijt, maar je snapt: wij hebben geen bestek. Gelukkig kun je brood met je handen eten, jam en yoghurt met je vingers.

The Packrafttrail

Op naar de eerste dag! Met de Packrafttrail ga je dus op één dag wandelen én kanoën en die kano (raft) berg je tijdens het wandelen dus op in je rugzak. Al het materiaal krijg je via de organisatie van The Packrafttrail en we krijgen er ook een duidelijke uitleg bij. Superhandig die raft, want die blaas je dus héél snel op door middel van een 'luchtzak', om hem zo maar even te noemen. We kiezen de eerste dag voor de pittige wandelroute, maar voor die tijd mogen we eerst 8 kilometer raften. Hartstikke lekker joh, een uurtje of drie op het water, langzaamaan er in komen, prachtige natuur en rust. Ik wil niks meer dan dit.

Daarna begint de pittige wandeltocht, een kilometer of 13 op en af vanaf het eerste moment. Jemig, waarom hebben we niet getraind hiervoor??? Het zweet drijft vanaf het voorhoofd zo van je kin af, de rug is doorweekt, de eerste kilometers lijkt de tas op je rug wel een blok beton; maar die tas went hartstikke snel!

Rond 18.30 uur komen we weer aan op de camping, doodop! Eerst wat drinken op het terras. Wilco snakt naar een fris biertje en de wonderen zijn de wereld nog niet uit: zelfs ik bestel een (lokaal) biertje! M'n eerste biertje ooit. De eerste slokken zijn echt heerlijk, wat waren we hier aan toe! Helemaal op krijg ik hem niet, maar je kunt niet alles hebben in het leven... Geen puf meer om uit te gaan eten, maar ik heb een foodpack besteld en dat betekent dat we eten op de camping kunnen maken, een kooktoestelletje hebben we er bij gekregen. En hoewel wij meer van uit eten zijn, hoort dit eigenlijk gewoon bij kamperen! Blijkbaar hoort koud douchen er ook bij? Gatvergriebels, na al dat gezweet moet er ook echt een douche worden genomen en ik hoor Wilco aan één stuk door klagen en bibberen en ik kom niet meer bij van het lachen! Zelf vind ik de kou van de douche nog wel meevallen en na al dat gezweet is een frisse douche eigenlijk wel even welkomen. Met nadruk op even.

Die avond vallen we, al best vroeg, als een blok in slaap.

Dag twee is andersom: we gaan eerst wandelen en daarna kanoën. En daar ben ik wel blij om, want dag twee lijkt me pittiger met die kilometers van de dag ervoor al in je benen. En dan heb je direct het zware stuk gehad en kun je de laatste kilometers wat uitrusten in de kano. Maar deze route blijkt een stuk makkelijker en beter te doen! Heerlijk! We wandelen een kilometer of twaalf en wat is het weer genieten; één enorme klim er in en verder loop je door de prachtige natuur. Bij het water aan gekomen, blaas je de kano op en daarna het water in om nog een kilometer of negen te kanoën over de Semois. Wat kan ik hier van genieten zeg: in alle rust doen wat je wilt en met wie je wilt en er is niets anders dan jij en de natuur.

Nooit meer naar huis!