Slovenië- raften

Die avond worden we al gebeld dat het kajakken niet door zal gaan, maar we kunnen wel morgenvroeg mee om te raften. Nou, geen probleem, we twijfelden toch al tussen kajakken of raften en nu de rivier wat ruiger is, lijkt ons raften ook een prima plan.

We melden ons de volgende ochtend weer in Bovec en rijden dit keer met een busje naar de rivier met nog vijf andere mensen er bij. Onderweg krijgen we wetsuits aan, zwemvesten, helmen en schoenen. Meestal wordt er het eerste deel even geoefend, maar de rivier kólkt waar we starten en we gaan gelijk volle bak! Het is maar goed dat Nicolas (jaja, dezelfde gids als van de zipline en ik heet dus nog steeds Maxima) met ons op het droge heeft geoefend.

Hoppa, daar gaan we de kolkende rivier op! Volle bak er in. Roeien als een idioot, stoppen, roeien, stoppen. De adrenaline giert door m'n keel! Je moet weten dat ik gek ben op water, zolang ik er maar niet in hoef en onder water gaan is m'n grootste nachtmerrie. Vroeger, met schoolzwemmen, haalde ik diploma A. Met een paar andere kinderen ging ik door voor B, maar de zwemleraar had geen tijd voor ons groepje van vijf kinderen. Al zijn aandacht ging naar de kinderen die nog voor A moesten oefenen. Met een paar luttele aanwijzingen moest ik dus leren duiken en onder water zwemmen. Volledig in paniek geraakt en dat is dus nooit meer goed gekomen. Zwemdiploma B heb ik dus ook niet op zak.

Ik kijk Wilco aan en zie dat hij dit ook helemaal te gek vindt! Wat hebben we weer een geluk dat het water nu zo ruig is! Al snel komt er weer een stuk ruig water aan en een rots in zicht. Nicolas laat ons roeien, roeien (go, Maxima, go!) en schreeuwt dan: GET DOWN! En net voor dat we bijna de rots raken, zitten wij allemaal veilig op één knie in de boot. Snel weer op de rand en door!

Even later sturen we de boot een inham in. Nicolas geeft aan dat wie wil van de rots af mag springen. Vertwijfeld kijken we hem aan, maar even later blijkt hij het toch te menen. De boot wordt tegen een zes meter hoge rots gelegd, wie wil klimt omhoog. Je snapt dat ik veilig in de boot blijf, maar Wilco klimt omhoog! Hij kijkt wel een filmpjes dat mensen einden naar beneden springen en verklaart hen altijd voor gek, maar deze kans laat hij zich niet ontnemen... Spannend blijkt het toch wel, dat is niet gek ook als je zes meter naar beneden springt, een eind onder water terecht komt en dan boven komt in ijskoud water. Hij springt, komt onder water terecht, voelt de enorme kou van het water (7 graden!) en weet niet hoe snel hij weer de boot in moet komen! Ik gier van het lachen als hij vertelt wat hij dacht in die kou, maar hij is maar mooi even een ervaring rijker! En stiekem baal ik dat ik bang ben voor water. Overigens mogen we daarna nog van een tien meter hoge rots af, maar er is er maar één die dat aan durft en dat zijn wij niet...

We raften weer verder en in een wild stukje kolkende rivier horen we Nicolas weer zeggen: wie wil mag er hier uit om met de boot mee te zwemmen. Alle hoofden draaien naar achteren om te zien of hij het meent. Hier? Zwemmen? Doe normaal. Maar hij meent het! En ik denk: deze kans laat ik me níet ontnemen!! Ik roep naar Wilco dat we er uit mogen om te zwemmen. 'Veel te koud!' roept hij. Maar ik leg m'n peddel in de boot en laat me uit de boot glijden. Tegelijkertijd beseft Wilco dat hij dan toch ook gaat zwemmen en laat zich ook achterover vallen. Ik glip even onder water (voor mijn gevoel ben ik meters onder water), kom proestend boven, haal het water uit m'n ogen, krijg de volgende golf in m'n gezicht gesmeten, lig te kokhalzen, proest nog harder en ben verre van onze galante Maxima. Maar ik lig maar mooi in dat water! Het is zó ruw en ik weet niet of ik op m'n buik of rug moet liggen. Maar door het zwemvest blijf ik drijven en gaan we zelfs harder dan de boot. IK BEN ZO WIJS HIERMEE! Met zo'n angst zulk water in. Dit is te gek! En doodeng!

Als Nicolas roept dat we de boot weer in mogen, ben ik de eerste die er heen zwemt, want ik ben uitgeput van dat stukje drijven. De paar meter die ik naar de boot moet zwemmen, zijn mega zwaar en uitgeput grijp ik de boot vast. De man die achter bleef in de boot, moet mij aan m'n zwemvest in de boot trekken. Twee avonden lang houd ik de slappe lach, met de tranen die over m'n wangen stromen, als ik terug denk aan dit gênante moment. Hi-la-risch. Mijn benen gaan door de sterke stroming onder de boot, waardoor de man mij met geen mogelijkheid in de boot kan sleuren. Nicolas roept dat ik met mijn benen moet schoppen en dat helpt. Als een olifant die op het droge moet worden geholpen, kom ik beetje bij beetje over de rand van de boot. De arme man steunt en kreunt en hijgt en puft. Ik val zo ongeveer boven op hem in de boot en ik hoor dat hij een diepe zucht van verlichting laat. Hij kruipt onder me vandaan en ik blijf op de bodem van de boot liggen, met mijn benen en armen in de meest gekke kronkels die je op dat kleine stukje boot kunt bedenken. Compleet uitgeteld van dit korte, maar krachtige avontuur. Terwijl ik daar hijgend blijf liggen, worden de andere drie (met gemak) uit het water getild. Die arme man was nog niet klaar na mij... Iedereen zit al op de rand van die boot als ik me ergens bedenk dat ik écht niet zo half dood hier op de bodem van de boot kan blijven liggen. Ik krabbel op om op de één of andere manier weer op de rand van de boot te gaan zitten. Volgens mij voelt Nicolas aan dat ik niet weet waar ik het zoeken moet, want het duurt even voor we weer gaan roeien. Ik hijg, kijk naar Wilco en kraam nog uit: ik kan niet meer. Ach, en ook dit komt weer goed. Zodra ik toch weer enigszins op adem ben, gaan we weer van start.

Het volgende deel is het water wat rustiger en hebben we alle tijd om de prachtige Sloveense natuur te bekijken. Dat wat ik alleen ken van foto's: bergen vol bomen, de wolken die er boven hangen, de smaragdgroene Soča rivier, de grootste waterval van Slovenië. Het is een sprookje waar we in alle rust doorheen drijven en waar ik in alle rust weer bij kom, met een grijns op m'n mond die er niet meer af gaat.

Bijna aan het einde gekomen, geeft Nicolas aan dat we weer de boot uit mogen en naar de oever mogen zwemmen. Ik laat deze mogelijkheid met alle liefde aan me voorbij gaan. Wilco springt er uit en zwemt naar de oever, maar de stroming is mega en hij moet hard z'n best doen om daar te komen. De rivier is daar ook veel ondieper en hij stoot zich hard aan de stenen die in de rivier liggen. Geen foto's van dit te gekke avontuur, gelukkig wel een paar filmpjes via Nicolas.

Die avond is koken geen optie meer en gaan we heerlijk uit eten in Bovec. Daarna terug naar de camping voor een warme douche en dan liggen we weer als bejaarden vroeg op bed. Wat een avontuur was me dit zeg. Dit hadden we voor geen goud willen missen!