Eindelijk weer onderweg!

In 2018 huurden we een camper en zijn we vier weken door Noorwegen en Finland getrokken. Het wordt tijd om dat weer eens te doen, maar dan door Zweden, want die staat nog op ons lijstje. Camper gehuurd, dat kan pas per half september, dus Zweden wordt het niet, veel te koud tegen die tijd. Op naar Zuid-Europa!

Eindelijk is het half september! Daar gaan we dan! Opnieuw een buscamper ophalen bij Stijkel in Harderwijk, naar huis rijden, camper vol laden en wegwezen.

De volgende dag komen we terecht bij de Blegny Mine, net over de grens in België. Van kennissen hoorde ik een paar maanden geleden dat dat ook wel wat voor ons zou zijn. Tijd voor een rondleiding dus en wat voor één...! Dit was wel een hele goede tip.

We worden ontvangen door een man met veel humor, perfect voor een rondleiding in zo'n omgeving. Wat moet ik giga om zijn humor lachen en het blijkt ook wel nodig. Ik ben nog nooit in een mijn geweest, maar wat is dit indrukwekkend. Mensonterend ook. De mijnwerkers hebben ongekend werk verzet, veel nog met de hand, zonder licht (of heel weinig licht), in claustrofobische ruimten, met heel veel lawaai en het werk was lang niet altijd zonder gevaar. Kinderen, vrouwen en zelfs paarden werkten er. Ik kan het deel van de paarden amper opschrijven, want wat een dierenmishandeling was dat als je daar nu op terug kijkt. Maar wat denk je ook van het feit dat je je achtjarige kind 's morgens naar de mijn stuurt om twaalf (!) uur lang daar te werken?

En wat denk je dat geld doet met de mens? De mijn was de grootste werkverschaffer in die tijd; het was dus dit of niks. En hoe meer meters je maakte of hoe gevaarlijker het werk, hoe meer je verdiende. Dat je jezelf dan in een paar jaar tijd letterlijk dood werkte, was bijzaak.

Verder werd ook het aantal doden in de mijnen lang niet allemaal naar buiten gebracht, want ja, wie wilde er dan nog in een mijn werken? Maar denk je eens in: je had als man een groot gezin; tien kinderen was niet gek. Je was kostwinner, je vrouw was huisvrouw, zorgde voor thuis, voor de kinderen, en weduwepensioen was er niet. Dan kwam je om in de mijn... Daar zat je dan als vrouw zijnde, met een huis en veel kinderen en geen cent aan inkomen... Een deel van je kinderen werd dan verdeeld onder familie. Kun je het je voorstellen?

Gelukkig was de band tussen de mijnwerkers echt fantastisch goed. Dat moest ook wel in zo'n ruimte. Er was veel humor aanwezig en men moest op elkaar kunnen vertrouwen.

Het is gigantisch indrukwekkend om te zien en écht, ik raad je aan om er eens een rondleiding te boeken als je in Zuid Limburg verblijft...

Voor ons tijd voor wat luchtigere kost. We rijden door naar Luxemburg waar we bovenop een heuvel een wildkampeerplek vinden. Het uitzicht over de vallei is prachtig en de koeien in het weiland naast ons komen gezellig buurten. Op naar Zwitserland!