De Verschrikking

Omdat het in Toscane best regenachtig is, besluiten we door te rijden naar Zuid-Italië. Voor de eerste nacht willen we zo tussen Rome en Napels terecht komen en daarna nog zuidelijker trekken. Zodra we de snelweg af komen, is het landschap veranderd. De natuur is anders, ruiger, er is veel meer bebouwing, het ziet er arm uit en we zien veel afval langs de weg liggen. Veel gebouwen zijn maar half afgebouwd en er staan overal hekken voor de tuinen. De sfeer voelt anders, maar plaatsen kan ik het nog niet; is het iets nieuws en voelt dat spannend? Of voelt het gewoonweg niet oké hier?

De eerste camperplaats is niet wat we zoeken, een parkeerplaats op een heuvel, waar je net niks ziet en het barst er van de zwerfkatten. Op naar de tweede, die in een bergdorpje ligt, maar ook dat voelt niet goed. Je moet daar parkeren op een plek waar je geen kant uit kunt en het lijkt er erg druk met geparkeerde auto's. Het gekkige onderbuikgevoel werkt ook niet mee... Dan maar op zoek naar campings, maar alles is gesloten. En naast campings zijn ook winkels en restaurants gesloten. We rijden zonder succes langs een paar campings en dan eindelijk komen we bij de laatste camping aan en daar staat het hek zowaar open! We rijden de camping op en er komt een man op ons af. Als ik hem vraag of we hier kunnen overnachten, knikt hij instemmend en er valt een pak van m'n hart! Ik voel me al niet meer op m'n gemak sinds we de snelweg af zijn gegaan en ben zó blij dat er een camping open is. Wildkamperen wordt het écht niet hier. Ik voel me onveilig, daar ben ik ondertussen achter. Het liefst zou ik per direct omkeren, maar we hebben er een lange rijdag op zitten en zoeken al een uur of twee naar een overnachtingsplek. We moeten echt eerst eten en slapen.

We komen terecht op Camping Golden Garden in Minturno, een armoedige camping aan zee. De naam van de camping doet beter voorkomen dan dat het is, maar de zee, die echt tot aan de camping rolt, is prachtig met zijn grote golven! We besluiten de volgende ochtend vroeg weer te vertrekken, daar zijn we het heel snel over eens, en dan regelrecht weer terug te rijden naar het noorden. Misschien wordt het nog zuidelijker wel beter, maar een eventuele zelfde dag als vandaag hebben we daar niet meer voor over! Dan brengen we onze tijd liever wat langer wat noordelijker door.

Ik slaap die nacht slecht en tegen zes uur hoor ik knallen, zijn het schoten? Ik weet het niet, maar doe geen oog meer dicht. Alle ramen en deuren van de camper zitten potdicht, ik tel de minuten ongeveer af, adem in, adem uit en om kwart voor acht spring ik uit bed om om acht uur te vertrekken: met volle vaart weer richting de snelweg!

Wilco geeft aan dat we moeten tanken en te snel reageer ik met de woorden: 'kan dat niet op de snelweg?' Hij kijkt me vragend aan en dan pas vertel ik dat ik me niet bepaald veilig heb gevoeld en dat ik zo snel mogelijk weg wil hier. Gelukkig heeft hij geen onveilig gevoel gehad en heeft hij goed geslapen, voor mij ook de reden om m'n mond te houden hier over. Maar als prettig heeft hij deze regio zeker niet ervaren.

Werd het gisteravond steeds stiller onderweg, zo beginnen we nu elke kilometer meer te praten. We besluiten dat dit een mooi leerpunt is voor ons: we weten nu wat ons wel en niet aantrekt qua omgeving en vol goede moed zijn we op weg naar de oostkust van Italië!